آشنایی با فرودگاه باراخاس مادرید | دومین فرودگاه بزرگ اروپا

فرودگاه باراخاس که رسما فرودگاه آدولفو سوارز مادرید-باراخاس (MAD) نامیده می‌شود، اما بیشتر با نام فرودگاه باراخاس اسپانیا شناخته می‌شود، اصلی‌ترین فرودگاهی است که به پایتخت اسپانیا، مادرید خدمات‌رسانی می‌کند. از نظر اندازه، فرودگاه مادرید پس از فرودگاه شارل دوگل پاریس (CDG) فرانسه، دومین فرودگاه بزرگ اروپاست. قبل از همه‌گیری کووید-19، فرودگاه مادرید 61.8 میلیون مسافر را جابه‌جا می‌کرد که آن را تبدیل به شلوغ‌ترین فرودگاه اسپانیا و بیست و دومین فرودگاه شلوغ در سراسر جهان می‌کرد.

فرودگاه مادرید که نام خود را از محله مجاور باراخاس گرفته است، در هشت مایلی شمال شرقی منطقه تاریخی Puerta del Sol واقع شده است که در سفر با تور مادرید می‌توانید از آن‌جا بازدید کنید. این فرودگاه که به راحتی از تمام نقاط شهر با مترو قابل دسترسی است، دروازه آمریکای لاتین به اروپا محسوب می‌شود و شامل پنج ترمینال است، مرکز اصلی شرکت هواپیمایی پرچمدار اسپانیایی Iberia و شرکت هواپیمایی Air Europa متعلق به IAG است.

فرودگاه باراخاس در مادرید اسپانیا که در سال 1927 در 815 هکتار زمین بایر ساخته شد، جایگزینی برای فرودگاه‌های ختافه و کارابانچل برای خلبانان فراهم کرد. مکان فرودگاه به دلیل ارتباط جاده‌ای عالی به شهر و نزدیک بودن به بزرگراه اصلی که کشور اسپانیا را به فرانسه متصل می‌کند، انتخاب شده و یک دایره سفید بزرگ در مرکز فرودگاه با کلمه مادرید برای کمک به خلبانان نوشته شده است.

در 15 مه 1933، زمانی که یک فوکر VII/3M سه موتوره متعلق به Lineas Aéreas Postales Españolas (LAPE) که حامل نامه از بارسلون بود، رسما به روی ترافیک غیرنظامی باز شد، تا سال 1940، فرودگاه مادرید چیزی بیش از یک زمین چمن با یک ترمینال کوچک نبود.

بیشتر بخوانید: معرفی فرودگاه بارسلونا در اسپانیا

اولین باند آسفالت شده که در سال 1944 به بهره‌برداری رسید، کمی کمتر از 4600 فوت طول و 147 فوت عرض داشت. در پایان دهه، فرودگاه مادرید دارای سه باند آسفالت شده بود که هیچ کدام دیگر آنجا نیستند. در دهه 1940 اولین پروازهای منظم بین اسپانیا، آمریکای لاتین و فیلیپین نیز انجام شد.

در دهه 1950، فرودگاه باراخاس در مادرید با دو باند اضافی ساخته شده برای پشتیبانی از بیش از نیم میلیون مسافر و یک سرویس هوایی تجاری جدید به شهر نیویورک به رشد خود ادامه داد. ترمینال جدیدی که امروزه ترمینال 2 نامیده می‌شود، در سال 1954 ساخته شد.

در طول دهه 1960، اهمیت فرودگاه مادرید ادامه یافت، اما از دهه 1970 و افزایش گردشگری، فرودگاه را مجبور به گسترش بیشتر کردند. با ورود هواپیماهای مسافربری بزرگ مانند بوئینگ 747، مادرید تصمیم به ساخت یک ترمینال بین‌المللی جدید گرفت که امروزه به‌عنوان ترمینال 1 فعالیت می‌کند.

ایبریا پروازهای بدون رزرو خود را بین مادرید و بارسلون آغاز کرد. در سال 1974 ایبریا پروازهای روزانه و مکرر پل هوایی بین مادرید و بارسلون را معرفی کرد که مانند یک سرویس اتوبوس، بدون رزرو قبلی عمل می‌کرد. گسترش فرودگاه مادرید و نوسازی ترمینال 1 و ترمینال 2 مجددا در سال 1982 اتفاق افتاد تا جام‌جهانی فوتبال را در خود جای دهد.

در نوامبر 1998، مادرید عملیات خود را در باند 18R-36L آغاز کرد که با ارتفاع 14435 فوت یکی از طولانی‌ترین باندهای اروپا بود. همزمان با افزایش تعداد مسافران، فرودگاه مادرید شروع به ساخت دو ترمینال جدید T4 و یک ترمینال ماهواره ای به نام T4S کرد.

از نظر اندازه، ترمینال 4 یکی از بزرگ‌ترین ترمینال‌های فرودگاهی در جهان است که از ترمینال اصلی و یک ترمینال ماهواره‌ای تشکیل شده است و عمدتا برای اتصال پروازهای داخلی استفاده می‌شود. ترمینال 4 با استفاده دقیق از نور و پانل‌های شیشه‌ای به جای دیوارها، طراحی شده است تا مسافران، سفر خود را بدون استرس شروع کنند. به همراه دو ترمینال، دو باند اضافی به مجموع چهار باند اضافه شد که به فرودگاه اجازه می‌دهد هر 30 ثانیه یک پرواز یا فرود را انجام دهد.

پایانه‌های یک، دو و سه مادرید میزبان خطوط هوایی SkyTeam و Star Alliance هستند، درحالی‌که ترمینال 4 و ترمینال 4S منحصرا توسط Iberia و خطوط هوایی شریک اتحاد جهانی استفاده می‌شوند.

بیشتر بخوانید: آشنایی با شهر طلایی سالامانکا اسپانیا | شهری تاریخی و دیدنی

اخیرا اپراتور فرودگاه اسپانیایی Aena اعلام کرد که می‌خواهد ظرفیت فرودگاه مادرید را برای جابه‌جایی 80 میلیون مسافر در سال افزایش دهد. برای دستیابی به این هدف، آن‌ها 750 میلیون یورو برای پر کردن شکاف بین ترمینال T1، T2، T3 و ترمینال بسیار جدیدتر 4 اختصاص داده‌اند. انتظار می‌رود این پروژه در سال 2026 به پایان برسد.

همان‌طور که قبلا اشاره کردیم، فرودگاه مادرید همیشه دروازه ورود مسافران آمریکای مرکزی و جنوبی به اروپا بوده است. طرح این است که با Iberia و خطوط هوایی شریکش به مسیر خود ادامه دهد و از فرودگاه آدولفو سوارز مادرید-باراخاس (MAD) به‌عنوان یک مرکز مهم اروپایی که پله‌ای برای سایر مقاصد است، استفاده کنند.

یکی از الزامات مهم در طراحی مجتمع ترمینال، به حداقل رساندن زمان مورد نیاز برای سرویس‌دهی به هواپیما هنگام عبور از فرودگاه است. این امر به ویژه در جابجایی هواپیماهای کوتاه‌برد که در آن، زمان زمینی غیرمولد می‌تواند درصد زیادی از زمان پرواز را مصرف کند، اهمیت دارد.

زمان چرخش برای یک حمل‌و‌نقل بزرگ مسافر بین پروازهای کوتاه مدت می‌تواند کمتر از 25 دقیقه باشد. در این مدت تعداد زیادی خودروی خدماتی روی پیش‌بند در گردش هستند. بنابراین، یکی از جنبه‌های مهم در بهره‌برداری کارآمد از تأسیسات فرودگاهی، راه‌اندازی وسایل نقلیه خدمات زمینی و هواپیماها در محوطه ترمینال است.

بیشتر بخوانید: همه چیز در مورد کشور اسپانیا و سفر به آن

چنین عملیاتی می‌تواند در برخی از شلوغ‌ترین فرودگاه‌های جهان بسیار پیچیده شود، جایی که یک هواپیما تقریبا هر 20 ثانیه یک بار وارد محوطه ترمینال یا از آن خارج می‌شود.

بلافاصله پس از جنگ جهانی دوم، فرودگاه‌های جدیدی طراحی شدند که ترمینال‌های آن‌ها کاملا توسط باند فرودگاه احاطه شده بود و دسترسی به مناطق پایانه توسط تونل‌ها فراهم می‌شد. چنین طرح‌بندی‌هایی شامل فرودگاه جان اف کندی در نیویورک و هیترو لندن است. از آن‌جایی‌که درحال‌حاضر بسیاری از فرودگاه‌های بزرگ استفاده از هوانوردی عمومی توسط هواپیماهای کوچک را منع می‌کنند و باندهای باد متقابل را غیرضروری می‌سازند، جدیدترین طرح‌ها (از جمله فرودگاه‌های دالاس-فورث، مونیخ، و اینچون، S.Kor .) دارای طرح‌بندی خطی ترمینال‌های بین موازی هستند.